Najgorsze święta w życiu - prawdziwe

Ginnowata

Zaczyna się łagodnie, zwykłe przekręcanie słów z, których śmiejecie się wspólnie, przecież starszym ludziom to się zdarza. Ale to się powtarza, zaczyna się płacz. Co się dzieje? Siostra namawia babcie na pójście do szpitala, ona wie, że coś jest nie tak, zawsze wiedziała… Idziesz sama na święconkę, bo mama w Niemczech, a tata czeka na telefon ze szpitala, bo ciocia pojechała z babcią. Śmiejesz się z koleżankami, przecież to nic poważnego, przecież babcia była w szpitalu wiele razy. Wracasz do domu. Widzisz po raz pierwszy łzy ojca. Wiruje ci przed oczami. Co się dzieje? Wybiegasz z domu, wpadasz prosto w ramiona cioci. Krzyczysz, pytasz ”Co jest, czy babcia umrze?”, ale nie słyszysz „Nie”, a tak bardzo tego pragniesz, niestety słyszysz „Każdy kiedyś umrze”. Boisz się. Mimo wszystko. Mimo tego jak byłyście w tym czasie daleko, mimo tego ile razy się kłóciłyście. Nie chcesz jej stracić. Najgorsze święta. Nikt ci nie mówi co się stało. Przecież jesteś tylko dzieckiem, przecież ty nie rozumiesz. Przyjeżdżają dziadkowie i wujek z daleka. Mamie nikt nic nie mówi. Przecież i tak nie pomoże. Ty nie chcesz kłamać, ale musisz pod naciskiem. Podpuszczasz wujka, on się wygaduje. To rak mózgu. Najgorszy dzień w twoim życiu, najgorsza chwila w twoim życiu, najgorsze święta…
Płaczesz. W łzach twoje ukojenie. Wychodzisz z domu by nie siedzieć w tej ciszy, idziesz do przyjaciółek i na chwilę zapominasz co się dzieje. Nie jesteś dzieckiem, jednak oni tego nie widzą.
Babcie przewożą do szpitala w innym mieście gdzie czeka ją operacja. Boisz się, bo jeden nie wprawny ruch lekarza, a twoja babcia zostanie do końca życia „warzywem”. Modlisz się do boga. Pytasz „Dlaczego?”. Błagasz, prosisz.
Operacja się udaje, zdarzył się cud. Ale nie wiesz, że po tym cudzie nadejdą chwilę w, których nie pomoże nawet uśmiech na twarzy najlepszej przyjaciółki.

Nozycorenka

Smutne, a jednocześnie bardzo bliskie. Życie nie jest sprawiedliwe, bo dla jednych tragedią jest zgubione kieszonkowe, a dla innych odejście kogoś bliskiego...
Ironia losu jest taka, że pewnie, ten pierwszy nawet nie pomyśli "przecież, ktoś może mieć gorzej".

Ginnowata

Ta życie jest zajebiste wręcz... Właśnie miałam tego dowód.

Nozycorenka

Jak miałam 7 lat i życie, zaczęło mi się komplikować... A raczej wtedy zaczęłam to rozumieć, to zawsze marzyłam, zeby byc jedną z moich koleąznek z klasy. Chodziłam do szkoły prywatnej i dla większości z tych dzieciaków, najgorszą żeczą jak ich w życiu spotkała, był zakaz oglądania TV, albo to, że rodzice kazali im posprzątać swój pokuj, podczas gdy normalnie robiłą to sprzątaczka.

Ginnowata

Tak... Niektórzy mają za dobrze...

Nozycorenka

Taa... najlepiej było, jak będąc na wyciecze, każdy nosił swoją kurtke, a jeden chłopak sciągha i żuca na ręce wychowawczyni z tekstem "odwieś".

Ginnowata

Bosch... Szkoda słów

Nozycorenka

No, miał 8 lat, ale mimo wszystko.

Ginnowata

Ale żeby tak do nauczyciela. Nie no...