Choroba - opowiadanie

Ginnowata

Dzień w, którym usłyszałam "Państwa córka jest chora" był najgorszym dniem w moim życiu, zaczęłam żałować, że podsłuchiwałam pod drzwiami gabinetu lekarskiego. Chora, chora - to brzmiało tak odlegle i strasznie zarazem. Miałam siedemnaście lat, a oni potraktowali mnie jak dziecko, którego nie chce się wystraszyć trudną wiadomością. "Przesłyszałaś się" mówiłam sobie w myślach, jednak drzwi się otworzyły. Lekarz zawołał mnie. Zobaczyłam zapłakaną twarz mojej matki.
- Masz raka wątroby - powiedział lekarz. Wyszłam z gabinetu, trzaskając drzwiami. Nienawidziłam tego dopiero co poznanego mi lekarza. Nienawidziłam swoich rodziców, bo mnie do niego zabrali. Nienawidziłam mojej siostry, bo jest zdrowa.
Minęło kilka miesięcy, a ja wciąż mam to 17 lat i wciąż jestem na chemioterapii. I wciąż pytam "Dlaczego ja?". Codziennie pytam o to Boga, ale on milczy. Rzucam figurkami w ścianę gdy on tak milczy. Dlaczego do cholery on milczy? Najpierw dał mi miłość mojego życia, a czuję jakby to było tylko kwadrans później; dał mi chorobę. Choroba jest moim bólem. Rak jest moim życiem. Tą złą jego częścią. Tą dobrą jest ON. On mówi, że "Wygram", on za Boga odpowiada, że to próba, którą przejdziemy razem, bo jestem silna, a razem jesteśmy potęgą.
Czasami wierzę w naszą potęgę. Czasami...

Avel the Witch

móiwłam ci na gadu co o tym sądzę?
mówiłam.
cudo, no normalnie.
wspaniałe i tak miliard tego można.
szczere i realistyczne.

Nozycorenka

Jest świetne, choć drugie wyszło lepiej. Dlaczego? Bo o chorobie, a zwłaszcza o raku, było juz tyle opowiadań/nowel/książek i powieści, że zaczęliśmy to traktować trochę na porządku dziennym.
Mimo wszystko bardzo mi się spodobało!

Ginnowata

Pisane pod wpływem chwili

Tula

Pięknie

Sama też chętnie rzucę do naszej twórczości Very Happy

Ginnowata

Ja czekam!